Poi
Poi to jedna z najbardziej znanych i widowiskowych form tańca z ogniem.
Polega na kręceniu parami podpalanych kul, które zawieszone są na łańcuchach lub sznurkach.
W dłoniach tancerza poi tworzą płynne, hipnotyzujące wzory – spirale, koła, ósemki i figury geometryczne, które w ruchu stają się żywym ogniem.
Poi ma swoje korzenie w kulturze rdzennych Maorysów z Nowej Zelandii. Początkowo używane było przez mężczyzn jako forma ćwiczeń wzmacniających nadgarstki i poprawiających koordynację ruchową, a przez kobiety – jako taniec rytualny i rozrywkowy. Współcześnie poi zostało zaadaptowane przez artystów ulicznych, tancerzy ognia i performerów na całym świecie. Wersje ogniowe, w których końcówki poi są nasączane paliwem i podpalane, dają niezwykłe efekty wizualne, które – połączone z muzyką – tworzą pełne ekspresji widowisko. Rozwój tej formy sztuki przyczynił się do powstania międzynarodowej społeczności pasjonatów, warsztatów, festiwali i pokazów skupionych wokół tańca z ogniem.
Choć taniec z poi wygląda lekko i płynnie, opanowanie tej sztuki wymaga wielu godzin ćwiczeń i dużej samodyscypliny. Podstawowe ruchy wykonuje się najpierw z tzw. treningowymi poi – bez ognia – aby wykształcić pamięć mięśniową, poznać trajektorie i unikać kontuzji. Praca z ogniem wymaga nie tylko umiejętności technicznych, ale także wiedzy z zakresu bezpieczeństwa: od odpowiedniego ubioru (z materiałów naturalnych, niepalnych), przez znajomość rodzajów paliw, aż po obecność asystenta z gaśnicą. Mimo że wygląda to efektownie i z pozoru niebezpiecznie, profesjonaliści dokładają wszelkich starań, by pokaz był bezpieczny zarówno dla nich samych, jak i dla publiczności.
Taniec z ogniem to nie tylko technika – to również wyraz emocji, indywidualnego stylu i połączenia z żywiołem. Każdy artysta wnosi do swojego pokazu coś osobistego: sposób poruszania się, wybór muzyki, tempo, choreografię, a nawet rodzaj płomieni i kostium. Podczas występu na scenie czy w plenerze, ogień staje się partnerem w tańcu – niebezpiecznym, ale fascynującym. Publiczność obserwuje nie tylko płomienie, ale też emocje artysty – koncentrację, radość, ekstazę ruchu. To właśnie ten wymiar duchowy i estetyczny sprawia, że taniec z ogniem, a zwłaszcza z poi, staje się czymś więcej niż tylko pokazem – staje się formą wyrazu artystycznego.