Kije
Kij ogniowy to metalowa lub aluminiowa rurka o długości od ok. 1 do 1,5 metra, zakończona knotami wykonanymi z kevlaru, które po nasączeniu paliwem zostają podpalone.
Może być używany w różnych technikach: jedno- lub oburęcznych, w stylu kontaktowym, manipulacyjnym albo akrobatycznym.
Kij ogniowy to jedno z najbardziej klasycznych i efektownych narzędzi wykorzystywanych w tańcu z ogniem. Składa się z metalowego lub drewnianego trzonu, na którego końcach umieszczone są knotki nasączane paliwem, które po podpaleniu tworzą dwa intensywne płomienie. Artyści posługują się kijem, obracając go wokół ciała w różnych płaszczyznach – zarówno rękoma, jak i poprzez jego toczenie po ciele (tzw. "contact staff"). Dzięki temu możliwe jest tworzenie dynamicznych, płynnych sekwencji ruchów, które jednocześnie demonstrują siłę, precyzję i kontrolę nad ogniem. Kij jest uniwersalnym narzędziem – może być wykorzystywany zarówno w pokazach solowych, jak i grupowych, od prostych rotacji po bardzo złożone, choreograficzne występy.
Chociaż współczesny kij ogniowy jest wynalazkiem performatywnym, jego korzenie sięgają tradycyjnych sztuk walki oraz tańców z kijami znanych w różnych kulturach – od Azji po Afrykę. W nowoczesnej wersji, łączy elementy żonglerki, akrobatyki, sztuk walki i teatru ruchu. Początkowo wykorzystywano go głównie w ulicznych występach cyrkowych, jednak z czasem taniec z kijem zyskał uznanie jako niezależna forma artystyczna, obecna na festiwalach ognia, warsztatach flow arts oraz w profesjonalnych pokazach scenicznych. Rozwój techniki doprowadził do powstania wielu wariantów – m.in. kija kontaktowego, podwójnych kijów czy krótkich kijów (short staff), z których każdy wymaga innego podejścia i stylu.
Taniec z kijem ogniowym to nie tylko efektowna sztuka wizualna, ale też głęboka praca z ciałem i przestrzenią. Każdy obrót, rzut czy przesunięcie musi być wykonane z absolutną kontrolą i wyczuciem rytmu. Szczególnie w technice contact staff, gdzie kij toczy się po ramionach, karku, plecach czy biodrach, ciało staje się integralną częścią choreografii – artysta musi utrzymać balans między siłą a delikatnością. Ogień dodaje dodatkowego napięcia – jego dźwięk, ciepło i obecność wymuszają skupienie i obecność w chwili. To właśnie ten stan przepływu – „flow” – przyciąga wielu adeptów tej sztuki, oferując nie tylko satysfakcję z występu, ale i głębokie doświadczenie osobiste.